Okno

Tak chciałabym bardzo

Na starość  nic nie musieć mówić

I niepotrzebnie

 strzępić języka ,

Że  kości bolą – przecież, to oczywiste.

Wolałabym patrzeć

 na kogoś ,

Przez otwarte  okno, 

kto zrywa dla mnie słowa

  pachnące bzem.

A spojrzeniem  sprawi ,

że najbardziej  

 oporny   pąk się rozwinie .

I bez narzekania na świat

Usiądzie gdzieś  blisko

Może  i  nawet nad  stawem …

Byle, żeby myślami i sercem

Za rękę chwycił .

I wspomniał o mnie .

Za nim na dobre  

Rozum pęknie

nadmuchany

Pustym powietrzem.