Gwiazdy, gwiazdeczki

Kolejną gwiazdę niebo podnosi

Na ramionach mlecznej drogi

I stawia ją gdzieś, na szczycie

W pustym  i obcym niebycie

Ktoś jedną  wzniesie a inną strąci

Trzecia, blaskiem zaleje niebo

Lecz kiedy nadejdzie kres ich dni

Zgasną po cichu – tak jak my. 

Chcę być

Nie chcę 

Być porankiem,

echa drżeniem   ptasich śpiewów

Gładką mgłą co zniknie nad ranem .

Rosą ,która nie zamknie

W czystości  wody

promieni Słońca.      

Szelestem traw, który

Za moment ucichnie.

Nie chcę 

Być  obłokiem  pary

Znad  gorącej kawy.

Resztkami snu z poduszki.

Płaczem  znużonego dziecka

Przeczytaną książką

Łzą  na rumianych

Policzkach .

Nie chcę

Być  myszą , na którą

Kotka się czai

Krzykiem w kluczu dzikich gęsi

Skomleniem zbitego psa.

Schnącą kałużą

Deszczem spływającym po szybie .

I niebijącym  sercem.

Cóż – cieszę ,że

Po prostu

Jestem 

Poranki

Wstrzymam oddech i po cichu wyjdę

By jako pierwsza zobaczyć zimny  wschód.

Sama .

I nie zwróciwszy uwagi na skrzypiące

Śniegi

Wyjdę  im naprzeciw.

Gdy pojawi się   Słońce

 i z ptasiego gardła

Wydobędzie się śpiew zachwytu

Oznaczający

blask jutrzenki .

I  anioły na harfie zagrają

Aby dalej  i dalej przekazywać

Wiadomość o wschodzącym dniu.

I nikt nawet przez moment

Nie  pomyśli o śniegach

I zimie konającej

wśród mroźnego poranka.

Skrzącego się złotem

I niecodziennym

Ludzkim zachwytem...