Słowik

Noc  wydarła   z siebie  dźwięk.

O dziwo piękny-  nie mrożący

Krwi w żyłach.        

Gdzieś  z obleczonych 

Ciemnością  listków

Rozbrzmiewał świergot.

Rozbudzonego  ciepłem słowika.

Dla kogo  ten koncert ?

Chciałoby się zapytać.

I chciałoby się wierzyć  ,że

To tylko dla mnie.

Uwierzyłam.

I zatrważa myśl ,że z nocy

Potrafi się zrodzić

Melodia -wprost

Z ptasiego serduszka ,

  która zdaje się

Przyciągać  gwiazdy jak

Magnes .

Zabawne .

W dzień zaś – wydaje się ,

Że to nic innego  jak

Prozaiczny  śpiew

Zwykłej ptaszyny.  

Niemożliwości

Nie da się

zestrzelić z nieba

Wszystkich ptaków.

W sieci złapać ogółu  ryb.

Ująć w słowa  szmeru wiatru .

Nałapać  w słoik 

sączących  się promieni.

I zrobić z nich konfitury.

Nie da się odkleić chmur

I powiesić ich ,od tak o prostu

na ścianie.

Uchwycić spojrzeniem gdy

Kwiat się rozwija

I więdnie.

Trudno jest też

wyzbierać

Z piasku  białe muszle.

Dowiedzieć się skąd

Był komar , który znieruchomiał

W  bursztynie.

Niemożliwym jest  ,też

Utkać serwetki  z

Sennych marzeń ,które

Czasami zostają na poduszce .

I wytrzeć nią brudu

- gdyby zaszła taka potrzeba.

Po co

 to wszystko  mielibyśmy robić?

Jest tak jak jest.

A  jest – dobrze. 

Nienarodzone

Serce często chce coś wykrzyczeć.

Tak słyszałam.

Wiem-  bo  słucham swojego.

Nie mam jednak wystarczających

Sił.

By uwolnić serce   z żelaznego imadła ,

Które gniecie  krzyk jego  nim zdąży się

Narodzić.

Bezkształtny  ,nie mający  nóg

Ani  wystarczającej ilości  rąk

By się udźwignąć.

Zupełnie

Jak nienarodzone noworodki;

Blade , jeszcze  ślepe

  prawie, że całkowicie głuche.

I nawet  one -  pewnie też miały

  przez chwilę

Nadzieję, że będą dla kogoś

Ważne.

Jednak …

to wciąż

tylko martwe płody.