Zniszczone anioły

Zniszczone anioły w kawałkach

uderzają o ziemię. 

bez huku. W milczeniu . 

Ich czarne  źrenice 

pozbawione treści 

wpatrzone w pustą materię 

poszukują szczęścia.

Nielotne i zniekształcone.

Starają się zalepić 

dziurawe skrzydła

Obdarte przez żrące powietrze.

Niebo płacze za nimi.

Chmury przesiąknięte łazami

odbarwiają błękit. 

I gwiazdy 

Ognistymi ogonami 

rozcinają nieboskłon. 

warstwami uwalniając

 ostatni deszcz.

Anioły zniszczone 

przez niemoc. Spadają na ziemię

w milczeniu. Ze strachem 

zamkniętym w pustych oczach.

który ciąży im równie mocno

co  zatwardziałe serca .

Pozwól mi istnieć

Pozwól istnieć

bo nie chcę zginąć

jak zawieszone myśli na suficie

przed snem.

Chcę istnieć, ale tylko trochę.

Nie za dużo ,

nie za mało.

Ale na tyle, by utrzymać

puls w normie.

-Tak przeciętnie.

Tlen też jest potrzebny

w odpowiedniej ilości.

A jeśli wciąż oddychasz,

To jesteś szczęściarzem

Bo większość z nas ma

Dziurawe płuca.

Chcę

kilka kwantów światła;

Wystarczy mi ich tyle,

by ogrzały serce.

I nie dziw się.

Daleko jest mi do czystej radości

gdy widzę,jak sprzedajesz cienie

prześwietlonego na wylot czasu.

A jeśli potrafisz się wspólnie śmiać

To zazdroszczę.

Bo większość z nas

Jest przez kogoś zgorzkniała.

Pozwól mi istnieć.

Ale tylko trochę.

Nie za dużo i nie za mało

Tak, w sam raz.

Bym nie musiała podnosić

Siebie z podłogi. 

witam!

Witam wszystkich odwiedzających!
Moje opowiadanie bierze udział w konkursie na najlepsze fanowskie opowiadanie w klimacie Uniwersum Metro 2033 ( osadzone w realiach post-apokaliptycznych) link: http://metro2033.pl/uzytkownicy/projekt-zbiorowy-/teksty/ebook-opowiadania-ii-edycja.-tura-iii/sonya-22-:-jedyny-raz/.  Jeśli Wam się spodoba to będę niezmiernie wdzięczna za ocenę/opinię ,bo to właśnie  od głosów czytelników zależy przejście do następnego etapu. (Faktem jest, że aby wystawić ocenę/opinię należy zarejestrować się na portalu metro2033.pl . Nawet jeśli takie klimaty są Wam obce, to przecież nie zaszkodzi się z nimi zapoznać i wyrobić własne zdanie na ich temat : ) )
Pozdrawiam!
I dziękuję wszystkim Tym, co zdecydują się oddać głos bądź wyrażą swoją opinię.

Jeśli się zjawisz

Jeśli się zjawiasz
To zwykle przed zmierzchem .
Gdy słońce chowa się za niebem. 
W ciemno-fioletowych  odmętach .
Kiedy wiatr usypia  trawę szelestem.  


Gęściejesz, wraz z mgłą ścielącą się po łąkach.
Bielą obkładasz trzcinowiska .
Do porządku przywołujesz
Roztargnione żurawie i ucinasz ich krzyk
Tłustą,  srebrzystą rybą. 


Kroczysz dumnie, chociaż  boso .
Nie pozostawiasz żadnego śladu. 
Cień nie nadąża przybierać kształtu .
I zimnym welonem ciągnie się za tobą.

Błyski i świsty rozcinają niebo na dwoje
Chmury nabrzmiałe od obietnicy deszczu,
Obniżają lot zagubionej jaskółki. 

Łzami burzysz spokojne powietrze
Rozedrgane ,odziera skrzydła z piórek. 
I wytrąci z nich życie za nim drżenie ustanie. 

Gołąbek

I błękit na  pierzu osiadł się w górze

A skrzydełka, jak słowo tak kruche.

I oczka wśród bieli błyskają na chmurze

A   barwy słońca  wiszą na piórze

Łopocą pióra w niezgrabnym locie

Szmerem leniwą jutrzenkę  żegnają

Gołąbek krąży i krąży  nad świtem

I już  promienie swe blaski rzucają

Melodię   tak  dźwięczną , tak miłą

Gołąbek dziki  z gardła wydziera

Zachwyca  pieśnią,  piękną  i  cichą

W jasności kręgach- jutrzenka umiera

Nad  szuwarami  biały świst uderzył .

Gołąbek, uleciał w świergocie spętany

Ptaszek skrzydła   iskrami  obłożył

I wpadł w srebrzyste mgiełki opary

Drżą na wietrze skrzącobiałe  piórka

Zbłądzony trel   żałośnie  się  słania,

Na niebie kręgi  jasności   się snują

I już nie słychać   ptasiego śpiewania...

Chwila

Gdzieś obok przebiegła chwila.

Z szybkością młodego charta

Gnającego  za  zwierzyną.

To oczywiste- że nikt jej nie widział.

Błysnęła tylko na  moment .

 Słońcem odbitym   w szybach .

A pobłysk to był ostatni .

Bowiem  ugrzęzła w codziennych

Kolorach.

Była uśmiechem i spojrzeniem.

Świstem .Echem.

Błękitem. Zapachem.

Farbą rozlaną na płótnie

Co zastygnie w bezruchu

Za szczelnymi drzwiami

Pamięci. 

Jak widać–dziś łamię swoją dotychczasową konwencję bloga. Z założenia; Na jego łamach miały być publikowane tylko wiersze. Jednak po przemyśleniach i sugestiach jednego z moich czytelników postanowiłam podzielić się krótkim opowiadaniem dzięki , któremu udało mi się wygrać książkę w konkursie.

Temat konkursu był następujący; 

„Opiszcie jakieś znane wydarzenie z punktu widzenia innego wszechświata. Czekamy na teksty do objętości 2000 znaków ze spacjami.”

A o to opowiadanie :

-Nasz Wszechświat jest daleko. Po za ich umysłami. Na szczęście.Jak oni mogą cokolwiek pojąć  gdy ich oczy przysłaniają mord, krew, chciwość, zazdrość, złość i przemoc?Niosą tylko śmierć. Cuchną nią odkąd pamiętam.

-Chyba trochę przesadzasz.

-Ależ nie! Nie byłeś na Ziemi to skąd możesz wiedzieć.- obruszył się.–Nie gadaj tyle , tylko polej tutaj.

Jego towarzysz  wziął  w łuskowate  łapy  naczynie ,które  przypominało ziemską karafkę  i nalał do misek  płyn. Rozmówca  wziął kilka łyków, otarł pysk i odetchnął.

-Od razu lepiej.- kiwnął łbem i mówił dalej. –Ja wiem co mówię kolego.Oni nie mają za grosz przyzwoitości!A na dodatek są głupi.Wiesz,że nawet nie potrafią ciekłych kopalin  przetransportować przez wodę żeby zniszczeń nie narobić?

-Jak to ?

-A tak to –zamyślił się przez chwilę.- Nie wiesz nic, bo jeszcze  mleko masz pod nosem jak to mawiają ludzie . No ale do rzeczy.Wyciek ropy w Zatoce Meksykańskiej w kwietniu  dwa tysiące dziesiątego roku wedle ich czasu. To było bodajże przez  eksplozję platformy wiertniczej. Nie potrafili powstrzymać wycieku ropy ,która  uśmierciła tysiące niewinnych stworzeń. Brunatne smugi rozlewające się na  błękicie oceanu widać było przecież od nas. Tamtejsze zwierzęta dotknęła zagłada; delfiny, ptaki ,żółwie morskie walczyły o uwolnienie się z gęstej jak smoła mazi.Setki ryb i innych stworzeń zginęło przez ich brak ogłady.- na wzmocnienie swoich słów z brzdękiem odłożył naczynie i spojrzał na młodego  wielkimi jak spodki oczyma.

- Hesane  –szepnął młody osobnik.

-Bez przekleństw proszę! No polej młody.– rzekł, podsuwając mu naczynie.

-Słyszałeś o katastrofie elektrowni jądrowej w Czarnobylu? O wycieku trującego gazu w Indiach?- Nie doczekawszy się odpowiedzi, kontynuował.– Jeśli oni nie są zdolni zapanować nad takimi banalnymi  sprawami jakimi jest zarządzanie źródłami energii to ja nie chcę mieć z nimi nic wspólnego. Taka współpraca na pewno nie przynosiłaby  korzyści. Ba! I jeszcze naszą planetę  puściliby z dymem...

Okno

Tak chciałabym bardzo

Na starość  nic nie musieć mówić

I niepotrzebnie

 strzępić języka ,

Że  kości bolą – przecież, to oczywiste.

Wolałabym patrzeć

 na kogoś ,

Przez otwarte  okno, 

kto zrywa dla mnie słowa

  pachnące bzem.

A spojrzeniem  sprawi ,

że najbardziej  

 oporny   pąk się rozwinie .

I bez narzekania na świat

Usiądzie gdzieś  blisko

Może  i  nawet nad  stawem …

Byle, żeby myślami i sercem

Za rękę chwycił .

I wspomniał o mnie .

Za nim na dobre  

Rozum pęknie

nadmuchany

Pustym powietrzem.

Dziś i jutro

Dziś -  to  woda  błyska  rtęcią

I zatruwa  rybie ciała.

Złowrogie kolory  zabarwiają fale

I zabijają co żywe.

Dziś - to  drzewa  płaczą  żywicą

Gniją ich  liście  od  siarki z nieba

Padają na  kolana

Z podciętymi wiązadłami .

Dziś- to niebo zasnute dymem

Dusi błękit przez  łzy.

Próbuje zamieść ogonem

Gęstą zawiesinę .

Dziś  to   i wiatr jest zagubiony

Głuchy  i ślepy

Uderza  mocno  w  pień

i ginie od obrażeń.

Dziś  i ptaki  nie znają drogi

Na  południe .

Klucze  sunące  po niebie

Powoli znikają

Zestrzelone z przestworzy.

I nawet psu trudno rany

Zaleczyć.

Podeszłe  od ropy

Buchają  ognistą czerwienią.

I pachną niepewnym jutrem .

Słowik

Noc  wydarła   z siebie  dźwięk.

O dziwo piękny-  nie mrożący

Krwi w żyłach.        

Gdzieś  z obleczonych 

Ciemnością  listków

Rozbrzmiewał świergot.

Rozbudzonego  ciepłem słowika.

Dla kogo  ten koncert ?

Chciałoby się zapytać.

I chciałoby się wierzyć  ,że

To tylko dla mnie.

Uwierzyłam.

I zatrważa myśl ,że z nocy

Potrafi się zrodzić

Melodia -wprost

Z ptasiego serduszka ,

  która zdaje się

Przyciągać  gwiazdy jak

Magnes .

Zabawne .

W dzień zaś – wydaje się ,

Że to nic innego  jak

Prozaiczny  śpiew

Zwykłej ptaszyny.  

Niemożliwości

Nie da się

zestrzelić z nieba

Wszystkich ptaków.

W sieci złapać ogółu  ryb.

Ująć w słowa  szmeru wiatru .

Nałapać  w słoik 

sączących  się promieni.

I zrobić z nich konfitury.

Nie da się odkleić chmur

I powiesić ich ,od tak o prostu

na ścianie.

Uchwycić spojrzeniem gdy

Kwiat się rozwija

I więdnie.

Trudno jest też

wyzbierać

Z piasku  białe muszle.

Dowiedzieć się skąd

Był komar , który znieruchomiał

W  bursztynie.

Niemożliwym jest  ,też

Utkać serwetki  z

Sennych marzeń ,które

Czasami zostają na poduszce .

I wytrzeć nią brudu

- gdyby zaszła taka potrzeba.

Po co

 to wszystko  mielibyśmy robić?

Jest tak jak jest.

A  jest – dobrze. 

Nienarodzone

Serce często chce coś wykrzyczeć.

Tak słyszałam.

Wiem-  bo  słucham swojego.

Nie mam jednak wystarczających

Sił.

By uwolnić serce   z żelaznego imadła ,

Które gniecie  krzyk jego  nim zdąży się

Narodzić.

Bezkształtny  ,nie mający  nóg

Ani  wystarczającej ilości  rąk

By się udźwignąć.

Zupełnie

Jak nienarodzone noworodki;

Blade , jeszcze  ślepe

  prawie, że całkowicie głuche.

I nawet  one -  pewnie też miały

  przez chwilę

Nadzieję, że będą dla kogoś

Ważne.

Jednak …

to wciąż

tylko martwe płody. 

Noc

Noc ,która 

Co dzień odłupuje

Jasność  z  nieba .

I strąca błękit.

Wreszcie

Uciszyła psy   i wyścieliła

Budy spokojem .

Obudziła śpiące do tej pory

Koty  i rozpaliła w nich  ich chęci

Na łowy.

Wyłączyła światło w domach 

Zawirowała jedynie

Z blaskiem ulicznej latarni.

Nie potknęła się nawet 

O  wyszczerbiony bruk.

Tak naprawdę

Nic nie  powstrzyma jej

Od  dokonania przewrotu

W  mieście

Pod osłoną tego- co sama

Przywlokła.

I nad ranem , jak przystało

Na złodziejkę

Wymknie się po cichu

Z workiem wypełnionym

Bezwartościowymi snami. 

Do psa

Psie, 

nie musisz nic  mówić ;

Twoje oczy trafnie zastępują słowa.

I oznaczają dużo więcej ,niż

Wygłoszony na głos poemat.

Błyski mądrości w nich tkwiące

Pozwalają zapomnieć ,że

Krwią rządzą  prymitywne instynkty.

A ogon trwający w szerokim

Rozmachu  wyraża  najprawdziwszą

radość

-nie to, co  plastikowy uśmiech

Na  ustach .

Psie,

Serce twoje  za  ciężkie

Od  ciepła,

Nakazuje ci warować przy ziemi.

Zatem  zdecydowanie różni  się

Od  przemarzniętego głazu ,

Który ledwo bije

W ludzkiej piersi  .

Masz rację – nic nie mów .

Milczenie jest złotem

Akurat w  psim przypadku

W  naszym zaś, nawet- 

Zaciśnięte wargi  mogą 

Mieć wartość  co najwyżej tombaku. 

Przedświt

Przedświt zbłąkany rozrywa

Pierwsze wschodzące  myśli .

Pobladły z niewyspania 

Próbuje zebrać się w stan skupienia.

Na nic się to zdaje. 

Chce przekopać się przez

Zaległe na poduszce sny.

Na szczęście- nic z tego. 

Z głuchym  trzaskiem

Pęka trzon. 

Przedświt  niemrawy

 W końcu kładzie się

Koło łóżka –i  jak pies

Cierpliwie czeka.

Aż  rzucę  mu ochłapy-

Tego  co zostało z nocy.

Nie mam resztek za  wiele ,

-jedynie ścięgna i kości .

Dlatego  musi dobrze

Dzielić  na  porcje 

 żeby  nie skonać z głodu.

Odwilż

Ostatni szczęk łopat

Rozłupuje lód.

A piasek i sól  wdzierają  się

W ostatnie drobiny

Odleżanego śniegu.

Przyznaj , szkoda  zastygłych

Firan ,które z przyjściem świtu

 Odkrywały nowy dzień – tylko dla Ciebie.

Żal  milionów szkiełek ,

Rozrzucanych  przez zimę

Co ranek .

Przecież łapały dla przechodniów

 pierwsze

Okruchy słońca. 

A śnieg? Jak biała magia .

Chrzęścił pod butami

I wywoływał  przelotne uśmiechy.

Ale dość już zimy. 

Na niebie pierwsze cienie ptaków

A zaraz za nimi  furkot

Stęsknionych skrzydeł . 

Bociany nieco nieśmiałe- jeszcze milczą.

Ale  klucze kaczek i żurawi

Są bardziej rozmowne .

I w głośnym krzyku  opanowują

 Cieplejsze powietrze.

Po co otwierać  usta.

I mówić rzeczy niepotrzebne .

Pozostaje mieć nadzieje –

Na odwilż  w ludzkich sercach.

Gwiazdy, gwiazdeczki

Kolejną gwiazdę niebo podnosi

Na ramionach mlecznej drogi

I stawia ją gdzieś, na szczycie

W pustym  i obcym niebycie

Ktoś jedną  wzniesie a inną strąci

Trzecia, blaskiem zaleje niebo

Lecz kiedy nadejdzie kres ich dni

Zgasną po cichu – tak jak my. 

Chcę być

Nie chcę 

Być porankiem,

echa drżeniem   ptasich śpiewów

Gładką mgłą co zniknie nad ranem .

Rosą ,która nie zamknie

W czystości  wody

promieni Słońca.      

Szelestem traw, który

Za moment ucichnie.

Nie chcę 

Być  obłokiem  pary

Znad  gorącej kawy.

Resztkami snu z poduszki.

Płaczem  znużonego dziecka

Przeczytaną książką

Łzą  na rumianych

Policzkach .

Nie chcę

Być  myszą , na którą

Kotka się czai

Krzykiem w kluczu dzikich gęsi

Skomleniem zbitego psa.

Schnącą kałużą

Deszczem spływającym po szybie .

I niebijącym  sercem.

Cóż – cieszę ,że

Po prostu

Jestem 

Poranki

Wstrzymam oddech i po cichu wyjdę

By jako pierwsza zobaczyć zimny  wschód.

Sama .

I nie zwróciwszy uwagi na skrzypiące

Śniegi

Wyjdę  im naprzeciw.

Gdy pojawi się   Słońce

 i z ptasiego gardła

Wydobędzie się śpiew zachwytu

Oznaczający

blask jutrzenki .

I  anioły na harfie zagrają

Aby dalej  i dalej przekazywać

Wiadomość o wschodzącym dniu.

I nikt nawet przez moment

Nie  pomyśli o śniegach

I zimie konającej

wśród mroźnego poranka.

Skrzącego się złotem

I niecodziennym

Ludzkim zachwytem...