Odwilż

Ostatni szczęk łopat

Rozłupuje lód.

A piasek i sól  wdzierają  się

W ostatnie drobiny

Odleżanego śniegu.

Przyznaj , szkoda  zastygłych

Firan ,które z przyjściem świtu

 Odkrywały nowy dzień – tylko dla Ciebie.

Żal  milionów szkiełek ,

Rozrzucanych  przez zimę

Co ranek .

Przecież łapały dla przechodniów

 pierwsze

Okruchy słońca. 

A śnieg? Jak biała magia .

Chrzęścił pod butami

I wywoływał  przelotne uśmiechy.

Ale dość już zimy. 

Na niebie pierwsze cienie ptaków

A zaraz za nimi  furkot

Stęsknionych skrzydeł . 

Bociany nieco nieśmiałe- jeszcze milczą.

Ale  klucze kaczek i żurawi

Są bardziej rozmowne .

I w głośnym krzyku  opanowują

 Cieplejsze powietrze.

Po co otwierać  usta.

I mówić rzeczy niepotrzebne .

Pozostaje mieć nadzieje –

Na odwilż  w ludzkich sercach.