Gołąbek

I błękit na  pierzu osiadł się w górze

A skrzydełka, jak słowo tak kruche.

I oczka wśród bieli błyskają na chmurze

A   barwy słońca  wiszą na piórze

Łopocą pióra w niezgrabnym locie

Szmerem leniwą jutrzenkę  żegnają

Gołąbek krąży i krąży  nad świtem

I już  promienie swe blaski rzucają

Melodię   tak  dźwięczną , tak miłą

Gołąbek dziki  z gardła wydziera

Zachwyca  pieśnią,  piękną  i  cichą

W jasności kręgach- jutrzenka umiera

Nad  szuwarami  biały świst uderzył .

Gołąbek, uleciał w świergocie spętany

Ptaszek skrzydła   iskrami  obłożył

I wpadł w srebrzyste mgiełki opary

Drżą na wietrze skrzącobiałe  piórka

Zbłądzony trel   żałośnie  się  słania,

Na niebie kręgi  jasności   się snują

I już nie słychać   ptasiego śpiewania...