Noc

Noc ,która 

Co dzień odłupuje

Jasność  z  nieba .

I strąca błękit.

Wreszcie

Uciszyła psy   i wyścieliła

Budy spokojem .

Obudziła śpiące do tej pory

Koty  i rozpaliła w nich  ich chęci

Na łowy.

Wyłączyła światło w domach 

Zawirowała jedynie

Z blaskiem ulicznej latarni.

Nie potknęła się nawet 

O  wyszczerbiony bruk.

Tak naprawdę

Nic nie  powstrzyma jej

Od  dokonania przewrotu

W  mieście

Pod osłoną tego- co sama

Przywlokła.

I nad ranem , jak przystało

Na złodziejkę

Wymknie się po cichu

Z workiem wypełnionym

Bezwartościowymi snami. 

Do psa

Psie, 

nie musisz nic  mówić ;

Twoje oczy trafnie zastępują słowa.

I oznaczają dużo więcej ,niż

Wygłoszony na głos poemat.

Błyski mądrości w nich tkwiące

Pozwalają zapomnieć ,że

Krwią rządzą  prymitywne instynkty.

A ogon trwający w szerokim

Rozmachu  wyraża  najprawdziwszą

radość

-nie to, co  plastikowy uśmiech

Na  ustach .

Psie,

Serce twoje  za  ciężkie

Od  ciepła,

Nakazuje ci warować przy ziemi.

Zatem  zdecydowanie różni  się

Od  przemarzniętego głazu ,

Który ledwo bije

W ludzkiej piersi  .

Masz rację – nic nie mów .

Milczenie jest złotem

Akurat w  psim przypadku

W  naszym zaś, nawet- 

Zaciśnięte wargi  mogą 

Mieć wartość  co najwyżej tombaku. 

Przedświt

Przedświt zbłąkany rozrywa

Pierwsze wschodzące  myśli .

Pobladły z niewyspania 

Próbuje zebrać się w stan skupienia.

Na nic się to zdaje. 

Chce przekopać się przez

Zaległe na poduszce sny.

Na szczęście- nic z tego. 

Z głuchym  trzaskiem

Pęka trzon. 

Przedświt  niemrawy

 W końcu kładzie się

Koło łóżka –i  jak pies

Cierpliwie czeka.

Aż  rzucę  mu ochłapy-

Tego  co zostało z nocy.

Nie mam resztek za  wiele ,

-jedynie ścięgna i kości .

Dlatego  musi dobrze

Dzielić  na  porcje 

 żeby  nie skonać z głodu.

Odwilż

Ostatni szczęk łopat

Rozłupuje lód.

A piasek i sól  wdzierają  się

W ostatnie drobiny

Odleżanego śniegu.

Przyznaj , szkoda  zastygłych

Firan ,które z przyjściem świtu

 Odkrywały nowy dzień – tylko dla Ciebie.

Żal  milionów szkiełek ,

Rozrzucanych  przez zimę

Co ranek .

Przecież łapały dla przechodniów

 pierwsze

Okruchy słońca. 

A śnieg? Jak biała magia .

Chrzęścił pod butami

I wywoływał  przelotne uśmiechy.

Ale dość już zimy. 

Na niebie pierwsze cienie ptaków

A zaraz za nimi  furkot

Stęsknionych skrzydeł . 

Bociany nieco nieśmiałe- jeszcze milczą.

Ale  klucze kaczek i żurawi

Są bardziej rozmowne .

I w głośnym krzyku  opanowują

 Cieplejsze powietrze.

Po co otwierać  usta.

I mówić rzeczy niepotrzebne .

Pozostaje mieć nadzieje –

Na odwilż  w ludzkich sercach.